ИФРОТГАРОӢ. МУҚОВИМАТИ МАФКУРАВӢ САМАРИ ДИГАР ДОРАД
Мавҷи нооромиҳо ва ташаннуҷи вазъ дар бисёре аз кишварҳои олам ҷомеаи ҷаҳониро водор месозад, ки ба замина ва аслҳои нооромкунандаи фазои амниятӣ беш аз ҳар вақти дигар мутаваҷҷеҳ бошанд. Тавре маълум, дар ҷаҳони имрӯз терроризму ифротгароӣ ҳамчун вабои аср ва таҳдид ба ҳаёти осудаи аҳли башар мавриди нигаронии амиқ аст.
Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон, Пешвои миллат муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон дар Паёми навбатии худ ба Маҷлиси Олии мамлакат нахуст ба ҳамин масъала – вазъи ноороми ҷаҳони муосир таваҷҷуҳ намуда, таъкид карданд, ки «мо бояд ҳамеша дар назар дошта бошем, ки терроризм ва террористро ба худӣ ва ба бегона, ашаддӣ ва ислоҳгаро ё хубу бад ҷудо кардан мумкин нест».
Ин суханони Асосгузори сулҳу ваҳдати миллӣ – Пешвои миллат, Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон моро ба он водор месозад, ки алайҳи табли-ғоти дурӯғини мубаллиғони ташкилоту ҳизбҳои табаҳкоре, назири «Ҳизб-ут-таҳрир», «Ансоруллоҳ», «Ҷиҳоди исломӣ», «Ҳизби исломии Туркистон» ва дигар гурӯҳҳои тундрави навтаъсис иқдом намоем. Зеро мушоҳидаҳо нишон медиҳанд, ки мубаллиғони ин ташкилотҳои хатарзои ҷомеа бештар ҷавонони нодону ноогоҳро ба доми хеш мекашанд. Аз ин рӯ, аҳли ҷомеаро лозим аст, ки дар байни ҷавонон бештар корҳои таблиғотиро ба роҳ монанд. Мо бояд ба аҳли ҷомеа фаҳмонем, ки терроризм ба дини мубини ислом ҳеҷ рабте надорад. Дар ҳадисе омадааст: «Агар миёни мусалмонон фитнае ба вуҷуд омад, пас ба даст шамшери чӯбин бигир». Мурод аз шамшери чӯбин ин сулҳу салоҳ, баҳамоию ҳамдигарфаҳмӣ мебошад.
Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон таъкид ба он доштанд, ки «хатарҳои замони муосир, вазъият дар Ховари Миёна, бахусус, вазъи Афғонистони ҳамсоя, моро водор месозанд, ки ба масъалаи таъмини амният диққати аввалиндараҷа диҳем. Бахусус, дар қаламрави Афғонистон пайдо шудани террористони ба ном «Давлати исломӣ», ки баъзе шаҳрвандони кишварҳои аъзои Иттиҳоди Давлатҳои Мустақил низ ба он шомиланд, вазъро боз ҳам ноором намуда, боиси ташвиши давлатҳои ҳамсоя гардидааст. Тоҷикистон, ки бо Афғонистон сарҳади тӯлонӣ дорад, ба ин масъала бетафовут буда наметавонад». Воқеан ҳам Тоҷикистон дар амри мубориза бо терроризму эктремизм, мавқеи оштинопазир дошта, ҳамзамон дар муқовимат бо гардиши ғайриқонунии маводи мухаддир ва пешгирии нашъамандӣ тадбирҳои судманд меандешад, ки самараноку ба нафъи ҷомеаанд.
Дар замони шӯравӣ дар тамоми гӯшаву канори мамлакат, аз ҷумла дар ноҳияи Восеъ, ҷамъияти «Дониш» амал мекард, ки яке аз вазифаҳои он таблиғи идеяҳои ватандӯстӣ буд. Ва фикр мекунам, имрӯз зарурати таъсиси чунин созмон ба миён омадааст, то дар тамоми шаҳру навоҳии кишвар ҳадафҳои созандаи сиёсати пешгирифтаи Пешвои муаззами миллат муҳтарам Эмомалӣ Раҳмонро дар байни мардум тарғибу ташвиқ намоянд. Ин ба мо имкон медиҳад, ки ҳушёрии сиёсиро аз даст надода, сулҳу ваҳдат ва оромию суботи кишварро чун гавҳараки чашм ҳифз намоем.